etiamtunc

ĕtĭam-tum and (more rarely) ĕtĭam-tunc, conj., even then, till that time, till then, still.

I.

With imperf. tense (so usually): omnes etiamtum retinebant illum Pericli sucum;

sed erant paulo uberiore filo,

Cic. de Or. 2, 22 fin.:

etiamtum vita hominum sine cupiditate agitabatur,

Sall. C. 2, 1; id. J. 63, 6:

manebant etiamtum vestigia monentis libertatis,

Tac. A. 1, 74:

nam etiamtum Agricola Britanniam obtinebat,

id. Agr. 39; Suet. Tib. 42; so with cum, while... still:

cum isti etiamtum de Sthenio in integro tota res esset,

Cic. Verr. 2, 2, 39 fin.;

cum etiamtum,

id. ib. 2, 5, 34; Sall. J. 51, 2.—

B.

The imperf. is sometimes represented by,

1.

A part. or adj.:

trepida etiamtum civitate,

Sall. J. 40, 4; cf. id. ib. 21, 2; Tac. A. 1, 49:

quam defunctam praetextatus etiamtunc pro rostris laudavit,

Suet. Calig. 10:

cum viderem, ne vobis quidem omnibus re etiamtum probata, si, etc.,

Cic. Cat. 2, 2, 4.—

2.

By the praes. histor.:

narrat, ut virgo ab se integra etiamtum siet,

Ter. Hec. 1, 2, 70.—

3.

By the pluperf.:

neque is deductus etiamtum ad eam (erat),

Ter. Eun. 3, 5, 22. —

II.

With other tenses (very rare):

illi qui etiamtum, cum misereri mei debent, non desinunt invidere,

Cic. Att. 4, 5, 1; cf. App. M. 3, p. 134, 1. Vid. Hand, Turs. II. pp. 596-600.